به گزارش پایگاه تحلیلی خبری دهاقان نا، مصطفی هادوی اصفهانی متخلص به “شهیر” مردم دهاقان را اهل شعر و ادب و آزادی با کمال دانسته و گفت: از اینکه در کلاس مداحان این منطقه حضور دارم، خوشحالم و این بهترین کلاسی است که من تا به حال اداره کرده ام، زیرا آنها از لحاظ دریافت مطالب اخلاقی، اجتماعی و رفع اختلاف و همچنین ترکیب کلاس بسیار آماده بودند و مطالبی را که باید در یک سال می گفتم در 4 ساعت بیان کردم.

وی با اشاره به غنی بودن ادبیات فارسی افزود: باید ادبیات فارسی جزء متن زندگی هر ایرانی و به خصوص جامعه مداحان باشد و نباید در حاشیه به آن بپردازیم.

وی همچنین گفت: با ادبیات است که مداح می تواند عرض اندام کرده و آنجاست که وقتی مداح شعر زیبا بخواند مردم به آن توجه می کنند.

هادوی اصفهانی ادبیات را جزء متن کار مداح دانست و افزود: هر کس هر مطلبی را خوب گفت بدانید خوب می داند.

پس از مطالبی که وی بیان کرد، از او پرسیدیم چند سال دارد؟ وی در پاسخ این چنین گفت:

چند  سال عمر به هفتاد و پنج رفت                       خوابم ربوده بود که این کاروان گذشت

گرچه تمام خاک وطن، خانه من است                    شادم که عمر من، همه در اصفهان گذشت

دانی چه بود لذت ایام تو، “شهیر”                          آن لحظه های خوب که با دوستان گذشت

از خاطرات او پرسیدیم؟

وی در پاسخ خاطره ای را از شهریار یادآور شد و افزود: بزرگان ما تا هستند باید یادشان را گرامی و بزرگ بداریم. روزی در زمان زندگی  استاد شهریار به خانه اش رفتم شعری خواند با مضمون اینکه تا که هستیم کسی از ما خبری نمی گیرد، ولی چون مردیم ارزشمند می شویم. و چون فوت کرد،  دیدم بعد از مرگش خانه اش موزه و آرامگاهش محل دیدار دوستداران شعر و ادب است.

پس حال که بزرگان ما هستند قدرشان را بدانیم زیرا که گوهرهای نایابی در حضور ما هستند که باید از آنان بهره ای ببریم ولی این کار را نمی کنیم.

استاد مصطفی هادوی متخلص به شهیر اصفهانی مسئول انجمن های ادبی حافظ – خانه هنرمندان و بهار دانشگاه ازاد اسلامی واحد خوراسگان دارای مدرک فوق لیسانس ادبیات و علوم تربیتی می باشند ایشان در هشتم اردیبهشت ماه سال هزار و سیصد و نوزده در شهر هنر، زنده رود زیبا چشم به گیتی گشودند ایشان در دوران نوجوانی به شعر علاقه مند شدند و در همان ایام به تنها انجمن ادبی اصفهان به نام انجمن ادبی کمال پیوستند در انجا ایشان مورد توجه شاعر بزرگ اصفهان صغیر اصفهانی قرار گرفتند و این شاعر بزرگ تخلص شهیر را بر وزن تخلص خود به وی اهدا نمودند شهیر اصفهانی تا به امروز بیش از چهل و پنج سال فعالیت موفق در عرصه شعر و ادب سرزمین ایران داشته اند و مایه افتخار هر اصفهانی ادب دوست میباشند

این ادیب و محقق گرانمایه صاحب اثار گرانقدرتحقیقی به شرح زیر می باشند :

گنجینه شعر و ادب فارسی ( از رودکی تا پروین ) – فرهنگ اصلاحات فلسفی و عرفان و منطق و فنون ادبی – یاد نامه بانو مجتهده امین مشهور به بانوی ایرانی – مقدمه و شرح بر اثار پر ارج بانو مجتهده امین – جلوه های سخن – نازک خیالیهای صائب – جلوه های فلسفه و عرفان در شعر ایران – فنون ادبی – فن نگارش و سخنوری – گنج معرفت – تهیه و تنظیم و مقدمه بر کتاب در کوی عشق معلم شهید مهرداد عزیزی نیا – تعلیم و تربیت در معارف اسلامی – چهره های درخشان شعر و ادب فارسی – احادیث ائمه اطهار (ع) – دیوان اشعار تحت عنوان گل باغ اشنایی – امثال و حکم در زبان فارسی – دریچه ای بر شعر و ادب فارسی – دریچه ای بر نور – دیوان اشعار – گوهر اندیشه – تذکره شعرای استان اصفهان – از هر چمن گلی و اصول سخن سرایی و سخن سرایان استان اصفهان

این شاعر , خطاط و نویسنده حوزه ادبیات در دومین همایش 15 دیماه سال 1386 ( 25 ذی الحجه) در محورادبی – هنری به عنوان بازنشسته نمونه کشوری انتخاب و مورد تقدیر قرار گرفتند در این همایش از چهره هایی نظیر استاد علی نصیریان – ایت الله شهید دکتر محمد مفتح – پروفسور سید محمود حسابی و دکتر محمد قریب نیز تجلیل به عمل امد

ما بــــاز نشستیم اگر باز نشستیم             پرونده خود بــــــــــاز نمودیم نبستیم

پرونده مـــــــا اینه تجربه مــاست             این تجربه ماست نمــودار که هستیم

استاد هادوی متخلص به شهیر اصفهانی

                                 جـــــــانم به لب رسید و هنوزت ندیده ام             یک گل ز شاخســـــــار وصالت نچیده ام

                                 در هر کجا که می نگرم نقش روی تست             از هرکسی حدیث جمــــــــــــالت شنیده ام

                                غیر از وصـــال روی تو ای آفتاب حسن             از هرچــــــــــه هست رشته الفت بریده ام

                                 امروز زنده ام بــــــه امید لــــــــــــــای تو             چون مهر تو به قیمت جـــــــــانم خریده ام

                               بـــــــــال و پرم شکسته شد از تنگی قفس             ای وای من که طــــــــــایر بستان ندیده ام

                               افتاده ام از پــــای در این دشت بی کران               از بس به روی خــــــــار مغیلان دویده ام

                                      تسکین نیافت خـاطر غمدیده ام (شهیر)               عمریست زهر تلخی هجـــــــــران چشیده ام