به گزارش پایگاه تحلیلی خبری دهاقان بیدار،به نقل از مباحث، این عالم ربانی و مهذب حوزه علمیه اصفهان، بر اثر کهولت سن، دار فانی را وداع گفت و به سوی معبود خود شتافت.

آیت الله میرزا علی عبودیت؛ نامی که طلاب اصفهان خوب آن را می شناسند. تا نامش را می بری از تواضعش می گویند؛ کسی که با همه بار علمی و اخلاقی مانند هم سن خودت با تو رفتار می کند. در اتاقی که انگار مرکز نور افشانی به کل دنیاست. ساکت وآرم، می گوید و می شنود و راهنماییی می کند و گاهی می خنداند و می خندد.

قسمتی از شرح زندگی آن مرحوم:

خودش می گفت یک شب با پاهایم دعوایم شد. سحر بود و به قول خودش در اثر سن بالا بی خواب شده بود. می گفت: می خواستم نمازشب بخوانم دیدم برایم سخت است از پله های حیاط پایین بروم. به پاهایم گفتم می خواهم عبادت کنم چرا با من همراهی نمی کنید. از شما شکآیت می کنم. پایم گفت: به ما چه؟ آن وقت که سالم بودیم پله ها را سه تا یکی می کردی حالا که خرابمان کردی تازه می خواهی شکآیت هم بکنی اصلاً ما از تو شکآیت می کنیم. گفتم برای چی؟ پا گفت: ما را سالم تحویل تو داده اند که درست استفاده کنی. خرابمان کردی… ما شکآیت می کنیم. دیدم بد شد. من می خواستم شکآیت کنم حالا شده ام مجرم. به پا گفتم بیا مصالحه کنیم. نه من شکآیت می کنم نه شما. گفتند ما مجبوریم. اگر قاضی از ما پرسید ما همه چیز را اعتراف می کنیم. دیدم حق با آنهاست. رفتم سراغ صاحبشان گفتم خدایا یک کاری کن وقتی ازشان سؤال می کنی، یادشان برود و الا آبرویم می رود.