به گزارش دهاقان نا به نقل از میدان نیوز، متأسفانه بر خلاف فوتبال حرفه‌ای دنیا، در فوتبال ما، شرایط امضای قرارداد و تمدید قرارداد، تفاوت‌های بسیاری دارد و این تفاوت‌های من‌در آوردی، به عنوان یکی از گلوگاه‌های اصلی فساد در فوتبال کشور، مطرح می‌شوند.
یکی از مهم‌ترین این تفاوت‌ها، قراردادهای کوتاه مدت و بسیار بی‌کیفیتی است که متأسفانه در سال‌های گذشته به میزان قابل توجهی در کشور رواج پیدا کرده و به نظر می‌رسد منبع رسمی در قبال این قراردادها ورود نکرده و به دنبال آن نیست که این ضعف بزرگ و تأثیرگذار را برطرف کند.
در شرایطی که رئال مادرید، دو سال قبل از آنکه قرارداد رونالدو به پایان برسد، به دنبال تمدید قرارداد ۴، ۵ ساله این بازیکن بر می‌آید یا در شرایطی که مسی، قراردادهای طولانی مدتی با بارسا امضا می‌کند، این اتفاق برای ستاره‌های فوتبال ایران کاملاً برعکس است و هرچه یک فوتبالیست بیشتر خواهان داشته باشد، مدت قراردادهای او کوتاه‌مدت تر است.
در سال‌های گذشته بارها شاهد آن بوده‌ایم که بازیکنان مختلف با قراردادهای سنگین به مدت یک فصل راهی تیمی می‌شدند و در پایان فصل نیز با بازارگرمی کارچاق‌کن‌های عزیز(!) راهی تیم دیگری با رقم قراردادهای سنگین‌تر و بهتر می‌شوند. این موضوع در تیم‌های مختلفی به چشم می‌آید و بازیکنانی که طی سال‌های اخیر تیم‌های مختلف لیگ برتری ایران را یک بار دور زده‌اند، سردمدار این اتفاق ناگوار و غیر حرفه‌ای فوتبال حرفه‌ای ما به شمار می‌روند.
در واقع این معامله دوسر سود(!) تنها به نفع بازیکنان و کارچاق‌کن‌هایی است که از رقابت بین باشگاه‌های مختلف سوءاستفاده کرده و تلاش می‌کنند که از این آب گل‌آلود ماهی بگیرند. بازیکنان نیز که با حضور در تیم‌های مختلف، همواراه صفرهای قراردادهای خود را بالاتر می‌برند.
این موضوع اما در فوتبال حرفه‌ای دنیا کاملاً برعکس است و هرچه بازیکن از لحاظ کیفیت در سطح بالاتری قرار داشته باشد، قراردادهای طولانی‌مدت‌تری امضا می‌کند. در واقع بازیکن برای عملکرد خود در یک باشگاه و ثبات فکری و کاری خود ارزش قائل است و از سوی دیگر، باشگاه نیز نمی‌خواهد روی بازیکنی سرمایه‌گذاری کند که سال آینده جایی در آن ندارد.
آنجاست که می‌بینیم، رقم‌های دریافتی بازیکنان شفاف بوده و قراردادهای آنها با وجود رقم‌های سنگینی که پرداخت می‌شود، روی عرف قرارداد لیگ آن کشور، بسته می‌شود.
البته این اتفاق در امضای قرارداد با بازیکنان زیر ۲۳ سال تیم‌های مختلف از چند سال پیش اجرایی شده و تیم‌های لیگ برتری، به اجبار، از این توفیق اجباری مسئولان سازمان لیگ و فدراسیون فوتبال، برای امضای قرارداد با بازیکنان جوان خود استفاده کرده‌اند. در واقع این اتفاق که بیش از هرچیز به سود باشگاه‌ها و در نهایت کیفیت فوتبال ایران است، در سنین پائین فوتبال ما به عنوان یک اتفاق اجباری، در حال اجرا بوده است.
با این حال، امضای قراردادهای طولانی مدت و حتی دو و سه ساله در بین بازیکنان ستاره لیگ برتر ایران هنوز جا نیفتاده و بارها شاهد آن بوده‌ایم که یک بازیکن با قراردادی شش ماهه یا یک ساله و البته با رقمی بسیار سنگین، راهی تیمی شده است.
بی‌توجهی به امضای قراردادهای طولانی مدت با بازیکنان لیگ برتری از سوی دیگر، سبب آن می‌شود که برخی باشگاه‌ها به دلیل اجبار و سر کار قرار گرفتن از این بازیکنان، به ناچار، رو به برخی چهره‌های ناشناخته در آخرین دقایق فصل نقل و انتقالات بیاورند و این موضوع در نهایت، باعث افزایش حضور بازیکنان بی‌کیفیت و البته مضر فوتبال کشور می‌شود.
بنا به گزارش کمیسیون اصل ۹۰ مجلس، در فصل نقل و انتقالات ۱۳۹۲-۱۳۹۳، باشگاه های مختلف با ۱۶۰ بازیکن قرارداد منعقد نمودند که در طول فصل، این بازیکنان هر کدام کمتر از ۲۰۰ دقیقه در مسابقات حضور داشتند و مجموع قراردادهای منعقده با این گروه بازیکنان، حدود یکصد و هشتاد میلیارد ریال است!
این اتفاق که در لیگ برتر حرفه‌ای ایران! رقم خورده، ما را بیش از هر چیز به فکر فرو می‌برد تا به دنبال آن باشیم که فرهنگ‌سازی در حوزه قراردادهای طولانی مدت بازیکنان را در باشگاه‌های مختلف جا بیاندازیم.
خوشبختانه امسال دو باشگاه سپاهان و ذوب‌آهن در این باره اقدامات خوبی صورت داده‌اند اما باز هم بسیاری از بازیکنان لیگ برتر ایران از قراردادهای طولانی‌مدت فراری هستند و باشگاه‌ها نیز در این باره اقدامی جدی صورت نمی‌دهند. در واقع مدیران عامل باشگاه‌ها به خواسته بازیکنان تن می‌دهند که این موضوع، باعث افزایش نقل و انتقال پول در لیگ برتر و در نهایت افزایش سرسام‌آور قیمت بازیکنان بی کیفیت می‌شود.