به گزارش دهاقان نا به نقل از میدان نیوز، سیزدهمین دوره مسابقات کاراته قهرمانی آسیا از روز جمعه در شهر یوکوهامای ژاپن و با حضور ۲۸۵ ورزشکار از ۳۳ کشور آغاز شده است. رقابت هایی که میزبان ملی پوشان کاراته ایران است و درخشش رزمی کاران کشورمان که در روز نخست با کسب یک مدال طلا، دو نقره و یک برنز موفق شدند کفه ترازو را به سود کاراته ایران سنگین کنند تا با ادامه هنرنمایی کاراته کاران ایرانی در این میدان آسیایی کسب عنوان قهرمانی نیز دور از دسترس نباشد.
کاراته ایران هرچند در سال های اخیر درگیر حواشی درون خانوادگی و بین سبکی بسیاری بوده و بالطبع این حواشی و کشمکش ها عملکرد ورزشکاران این رشته را تحت الشعاع قرار داده است اما با این وجود همواره کاراته کاران ایرانی در میادین بین المللی درخشیده اند و در کسب خوشرنگ ترین مدال ها سعی کرده اند با کشورهای برتر آسیا و جهان رقابت کنند.
رشد نامتوازن هیات های استانی در کاراته
اما آنچه که به واسطه آمار اثبات می شود تک قطبی بودن کاراته ایران است. به بیان واضح تر اینکه رشد استان های مختلف در کاراته و حرکت رو به توسعه و پیشرفت این رشته هیچ گاه دارای توازن نبوده و سهمیه های ملی که در میادین بین المللی به مدال آوری کاراته کاران ایران منجر می شود این نامتوازن بودن و تقسیم مدال ها بین دو استان هایی از جمله قم، البرز و تهران را به خوبی نشان می دهد.
در این بین بسیاری از استان های کشور دستشان از رسیدن به توفیقات کشوری و بین المللی کوتاه مانده و در بررسی شرایط مقصر نخست ناکامی ها را نه فدراسیون بلکه مدیریت کاراته همان استان باید دانست. بدون هیچ چشم پوشی از استان اصفهان هم باید به عنوان یکی از همین ناکامان بزرگ کاراته کشور نام برد.
دوران طلایی کاراته اصفهان مدت‌هاست سر آمده
با جستجو در تالار افتخارات کاراته ایران به نام بزرگانی همچون حبیب الله ناظریان، محمدعلی مردانی، مرحوم علی شاطرزاده، حسن شاطرزاده، برادران باتوانی و .. می رسیم. کاراته کارانی که از دو دهه پیش تا همین چند سال اخیر پای ثابت موفقیت های کاراته ایران بوده اند اما با رسیدن آنها به دوران بازنشستگی و نزدیک به بازنشستگی، گویا دوران طلایی کاراته اصفهان نیز سر آمده است.
کاراته اصفهان در سال های اخیر چندان گرفتار تغییرات مدیران نبوده اما این ثبات مدیریتی که می توانست برگ برنده و امتیاز مثبتی برای روند رو به رشد این رشته مدال آور باشد تحت تأثیر تنش های درونی و خیز مخالفان قرار داشته و این مساله از سرعت حرکت آن به وضوح کاسته است.
نمونه آن فرصتی است که در شش ماه دوم سال گذشته و مدت ها پیش از برگزاری انتخابات هیات کاراته استان اصفهان از کاراته اصفهان سوخت. مخالفان مدیریت فعلی هیات کاراته استان که برای دومین دوره متوالی آرا اعضای مجمع انتخاباتی را کسب کرد، تمامی هم و غم خود را برای به زمین زدن رقیب به کار برده اند.
سَبْک بازی، بلای جان قهرمان پروری!
فرای از اینکه هیات کاراته و مدیریت کنونی آن تا چه حد توان اجرای برنامه های کاربردی برای بازگشت کاراته اصفهان به دوران طلایی گذشته را دارد اما بدون شک «سَبْک بازی‌ها» و پرداختن بیش از حد به حاشیه ها نتیجه اش برای کاراته اصفهان همان چیزی است که این سال ها مشاهده کرده و می کنیم؛ تیم ملی بدون اصفهان و اکتفا کردن به عناوین تورنمنت های درجه دو و سه.
حاشیه سازان کاراته اصفهان در آستانه انتخابات اخیر پا را از ریاست سبک ها و کمیته ها فراتر گذاشته و حتی تا نزدیکی تصاحب مدیریت روابط عمومی هم رسیدند و در این شرایط باید گفت طبیعی است که به جای تکرار عناوینی که یک دهه گذشته اصفهان به کاراته ایران در میادین مهم بین المللی هدیه می داد حالا باید چشممان به ظهور ملی پوشان جدید و کسب مدال های آسیایی و جهانی خشک شود.
از دوران چهار ساله ریاست علی دعوایی ها در هیات کاراته استان اصفهان چند ماهی گذشته و این زمان یعنی فرصت خوبی برای تحول در اختیار متولی و دست اندرکاران کاراته اصفهان است، البته اگر روندی که در چهار سال گذشته کاراته اصفهان در پیش گرفته تکرار نشود و عزم مسئولان برای پرهیز از حواشی، استفاده از اندیشه کهنه کاران این رشته و سر و سامان دادن به سبک های مختلف جزم شود.