دهاقان نا- یادداشت سردبیر- امروز دوباره مدینه را غم فرا گرفته است. امروز دوباره بقیع سیاه پوش شده است.
امروز دوباره بقیع میهمان مظلوم و غریبی دیگر دارد. مظلومی که دریا دریا علم از او جاری بود. مظلومی که شاگردهای زیادی تربیت کرد. مظلومی که ناخدای کشتی اسلام و ایمان بود.
امروز این مظلوم، این غریب، این ناخدا چهره در خاک کشیده است.
غریب مدینه کوچکیت را یادت هست؟
وقتی کوچک بودی دردهای زیادی جلو چشمانت بود. وقتی کوچک بودی سر جدت را تشنه جلو چشمان معصوم و دیدگان کودکانه ات بر نیزه کردند.
اما تو ماندی!
ماندی تا انتقام سر جدت را بگیری اما روزگار فرصت نداد. لیکن توانستی فقط دردهای کشیده شده را روایت کنی.
ماندی تا داستان به خاک و خون کشیده شدن جدت را برایمان به یادگار بگذاری.
به همین سبب اسلام و دین وامدار تو شدند. به همین سبب اسلام و دین مدیون تویی شدند که حدیث زخم جدت را گفتی.
حال امروز تو آمدی به آغوش پدرت تا تو هم مانند او در گوشه ای آرام بگیری.
آمدی تا در آغوش سجاده نشین اسلام و دین باشی.
امروز دیگر مدینه صدای تو را نخواهد شنید.
امروز دیگر آرزوهای مردم مدینه بر باد خواهد رفت و در آرزون شنیدن فتوای تو خواهند ماند.
مطمئن باش از امروز دیگر مدینه غیر مظلومیتت برای چیز دیگر ی گریه نمی کند.
امروز دیگر با این داغ تازه چه کنیم؟ کاش این سیاهی بر دلمان نبود!
کاش این سیاهی سفید شود و بتوانیم غم غربتت را تحمل کنیم.
کاش بتوانیم غربت و مظلومیت تو را پنهان کنیم.
امروز دیگر باید پشت بقیع بگرییم و این غربت و مظلومیت تو را از پشت بقیع به نظاره بنشینیم.
امروز دیگر مرهمی نداریم که بتواند زخمهای دلمان را درمان کند.
امروز دیگر با کدامین نوازش می توانیم آرام شویم.
دیگر نوازش و مرهم کاری از دستشان بر نمی آید و فقط می توانیم با گریه و اشکهای خود چراغ بقیع را روشن کنیم.
اشکهایی که مانند چلچراغی مزار بی شمع و بی نور شما را آذین می بندد.
کاش بتوانیم برایت حرمی بسازیم تا لا اقل شاید دلمان به حرمت خوش باشد هر چند غم غربت و مظلومیتت سخت است.
کاش بتوانیم در غم غربتت آرام بگیریم!
ای کاش بتوانیم! ای کاش بتوانیم!