روزی رهبر انقلاب فرمودند «باید اصفهان را به جای گنبدهای فیروزه‌ای به شهدایش بشناسند، شهدایی که که هم افتخار این شهر و هم افتخار ایرانیان‌اند». این بحث با همت برخی از دلسوزان تا حدودی جامه عمل به خود پوشاند؛ برای مثال شاید باور نکنید یکی از دوستان کشمیری که به همراه دوستان طلبه‌اش کتاب زندگی نامه برخی شهدا را به زبان اردو ترجمه کرده بود و از استقبال عجیب مردم آن دیار از این آثار سخن می گفت فیلمی به ما نشان داد که در آن به عینه دیدیم چطور وقتی سخنران کشمیری با زبان اردو کتاب زندگی شهید تورجی‌زاده و شهید بابایی را روی دست می‌گیرد و قسمت هایی از آن را می‌خواند ناگهان مجلس مانند روضه‌ها با گریه روبرو می‌شد و چگونه جوانان شیعه آن کشور سرسبز از شهدای ایرانی به عنوان الگوهای خود یاد می کردند.

بله، ما چنین شهدایی داریم، شهیدانی که از آن سوی دنیا عاشق زیارت آنها شده‌اند. دوسال پیش گروهی از پروفسورهای مشهور هندی به اصفهان آمده بودند. قرار شد به عنوان یک دوست آنها را طبق برنامه به برخی مکان های علمی مانند پژوهشکده رویان و دانشگاه اصفهان و… ببریم. مترجم که خود یک دکتر اقتصاد‌دان هندی و از خانواده‌های مشهور شیعه هندی بود، التماس می‌کرد برنامه‌های دیدار آنها را تغییر دهیم تا حداقل به بهانه این بازدید بتواند در تکیه شهدای اصفهان به زیارت حماسه سازان اسلام برود.

نویسنده مجموعه کتاب های شهید ابراهیم هادی در یک جلسه خصوصی به من گفت پای قبر یکی از شهدای مشهور اصفهان بودیم که دیدم یک مرد سیاه پوستِ کرواتی با محافظینش به طرف ما آمد. تصویر شهیدی را که دید نشست و به تصویر خیره شد و زیر لب شروع به زمزمه کرد… پرسیدم ایشان کیست؟ گفتند معاون یکی از مهمترین شرکت های مشهور دنیا است (قول گرفتند اسمی از او و شرکتشان نیاورم). (اینجا) و (اینجا) و (اینجا) را ببینید.

از این دست اتفاقات کم نیست، فقط شرط آن این است که ما در این عرصه قدم برداریم و شهدای خود را به دنیا معرفی کنیم. هنوز جمله زیبای «ای زن به تو از فاطمه این گونه خطاب است» شهید عزیز اللهی به خبرنگار هندی در اسارتگاه های عراق یکی از مهمترین خاطرات نهی از منکری و حماسی ایرانیان است.

علاقه مردم به شهدا هر روز بیشتر از قبل می شود. حتما تاکنون شده که وقتی به یکی از دوستان یا حتی افراد به ظاهر بی تقید زنگ زده اید و صدای شهدا را شنیده باشید، نجوای شهدایی همچون شهید خرازی و شهید احمد کاظمی و شهید همت، آوای پیشواز خیلی از مردم کشور است.

اینها همه هست ولی کافی نیست!

همه اینها به جرأت متاثر از فعالیت های فرهنگی و هنری فعالان انقلابی است ولی با این همه تمام دوستان فعال در این عرصه نیز می‌گویند کم‌ کار کرده‌ایم و الحق درست هم می‌گویند. هنوز خیلی از شهدای بزرگ را به مردم و بهتر بگوییم به دنیا معرفی نکرده‌ایم و این اجحاف است به مردمی که تشنه دانستن‌اند مردمی که وقتی ما کار نکنیم شیفته سریال های کره‌ای و امریکایی می شوند. در واقع آنها تشنه حماسه شهید هستند همانطور که تشنه عرفان شهدا. اگر از عرفان عملی شهدا گفته می شد شاید کمتر کسی به دام عرفان های کاذب می‌افتاد؛ عرفانی که آیت الله جوادی آملی می‌گوید حاضرم همه عبادات های زندگی‌ام را برای درک یک لحظه آن تعویض کنم. شهدا و رزمندگان این مرز و بوم کارهای بزرگی کرده‌اند که معرفی آنها به تنهایی می‌تواند برای خیلی از مردم دنیا بیشتر از فیلم های چند صد میلیون دلاری هالیوود اثرگذار باشد.

این را به تجربه دیده‌ایم و می‌توانیم به راحتی احساسش کنیم اما چرا با وجود این همه شواهد و قراین در این عرصه کم کاری می‌کنیم، این سوالی است که بسیاری از ما باید از خود بپرسیم.

قرار نیست فقط عده ای خاص در مورد شهدا کار کنند، هر کدام از ما با تکیه یه توانمندی هایمان که البته باید پر بار و کاملش کنیم می توانیم در معرفی شهدا به جامعه‌ای که تشنه دانستن از آنهاست قدم برداریم. برای خیلی‌ها سریال شهید بابایی عرصه تصمیم های بزرگ بود، برای خیلی‌ها کتاب «دا» یا کتاب «من زنده ام» ما نیز با کار در عرصه‌های گوناگون می‌توانیم این «خیلی‌ها» را در صنف های مختلف بیشتر و بیشتر کنیم. کافی است قدم برداریم.

برای مثال اگر هنرمندان نقاش ما بخواهند، خیلی راحت می‌توانند بجای تصاویر عجیب و غریبی که در سطح شهر به عنوان تابلوی نقاشی برای تزئیین خانه‌ها فروخته می‌شوند تصاویری بدیع و البته خلاق و جذاب از شهدا و رزمندگان حماسه ساز درست کنند؛ تصاویری که برای توریست های داخلی و خارجی آنقدر جذاب باشد که در سبد خریدهایشان قرار گیرد و با خلاقیت های هنرمندانه این صنف آذین خانه‌ها شود. این فقط اراده و کمی خلاقیت می‌طلبد.

یادمان باشد، ما هنوز برای شهدا خیلی کارها نکرده‌ایم، هنوز چهره‌های بزرگ و مهمی را به جامعه معرفی نکرده‌ایم، هنوز عمق حماسه و حماسه سازی این بزرگان را به خیلی‌ها نشان نداده‌ایم.