رهبر انقلاب از ابتدا به عنوان دیده بان انقلاب و ناخدای با خدای کشتی انقلاب فرمودند طرف مقابل بدعهدی می کند، غیرقابل اطمینان و اعتماد است، عهدشکنی می کند و خود برتربین است.

ایشان اظهار کردند من خوشبین نیستم، اما در عین حال نهاد رهبری به عنوان منبع قدرت و حکمت پشت سر تیم مذاکره کننده خطوط قرمز انقلاب را ترسیم کردند و از تیم مذاکره کننده حمایت کردند چرا که اگر حمایت نمی شد، از همان آغاز کار شکست خورده بودند.

خطوط قرمز مذاکرات ترسیم شد که بر اساس آن باید غنی سازی ادامه پیدا کند، استفاده صلح آمیز ما از انرژی هسته ای به رسمیت شناخته شود، ۲۰ درصد غنی سازی از کشور خارج نشود، تاسیسات هسته ای ما از بین نرود و ارزش هایمان حفظ شود.

در زمان یکی از دولت ها بحث تعلیق، تعطیل و تخریب تاسیسات هسته ای مطرح شد که دشمن دو مرحله اول را انجام داد و در زمان دولت نهم مجدد فعالیت هسته ای قوت گرفت.

دشمن به دنبال آن بود که از ۱۲ خط فوردو فقط چهار خط آن کار کند، نسل جدید اضافه و نصب نشود، راکتور آب سنگین اراک سوخت تولید نکند، تجهیزات جدید اضافه نشود و حتی تجهیزاتی که از روسیه دریافت کردیم مورد استفاده قرار نگیرد، تمام معادن اورانیوم کشور شفاف سازی شود و نام شرکت های هسته ای معرفی شود، نقشه نیروگاه ها و طرح ها را بدهیم، کارگاه های ساخت و تولید و مونتاژ در زمینه هسته ای نداشته باشیم، سانتریفیوژ جدید نسازیم و آنچه که داریم نصب نکنیم و هر زمان و هر جا که خواستند ۲۴ ساعته مجوز بازرسی از تاسیسات هسته ای را به آنها بدهیم.

با مذاکرات تابوهایی که در خصوص مذاکرات وجود داشت شکسته شد و یک عده که فکر می کردند کدخدای ساختگی دهکده جهانی می تواند گلستان بسازد عینک خوش بینی را کنار زدند و حتما طور دیگر اکنون قضاوت می کنند.

آنچه که در مذاکرات مهم بود ضمن اینکه از حق و حقوق ملت باید دفاع می شد این بود که باید مکتب و ارزش ها و امیدها را حفظ می کردیم، انقلاب را نباید به باد می دادیم و البته این را باید بدانیم صندلی خالی شکست خورده است، سرمایه کلان پشت سر تیم مذاکره کننده بود، اما نگرانی ها در طول مذاکرات کم کم به چشم خورد آنجا که پرونده ملی انتخابات را بعضی باز کردند و دشمن نگران انتخابات آینده ما شدز و ما از خود ضعف نشان دادیم.

گفتیم خزانه خالی است، گفتیم مدیران ما هنر آب گوشت بزباش یا قورمه سبزی را فقط دارند، توان ما را یک ساعته بر باد رفته اعلام کردند طوری که گفتند دشمن می تواند با فشار یک دگمه یک ساعته ایران را نابود کند، شب یارانه ها را شب عزای دولت اعلام کردند، منتقدین و دلواپسان را بی هویت، بی شناسنامه، بزدل، ترسو، معلوم نیست از کجا هدایت می شوند خطاب کردند ولی دیدیم تئوریسین مذاکرات آقای هاشمی رفسنجانی نیز بعد از یک سال می گوید طرف بدعهدی کرد و چیزی دست ما را نگرفت و کسانی که گفتند برجام آفتاب عالم تاب بود و اظهار کردند همه تحریم ها برداشته شد و گفتند گشایش اقتصادی در راه است، ساختمان تحریم ها فروریخت، هر روز یک گشایش اقتصادی داریم، این آفتاب دلنواز شد ابر بهاری و بعد شد تقریبا هیچ.

دیدیم دیگر با دلار نمی شود تجارت کرد- تحریم های بانکی ما برداشته شد و دوباره برگشت، سانترفیوزها تعطیل شد، دانشمندان هسته ای که دشمن برای یک نفر آن حاضر بود هزینه گزاف بدهد بیکارشان کردیم، اورانیوم غنی شده را فروختیم بعد در کنگره تحریم شدیم، راکتور اراک تحریم شد، بتن ریزی شد و بازطراحی نشد برخلاف قولی که داده بودند.

کشورهایی که در تاریکی هم می ترسیدند حرف بزنند ما را تهدید یا تحریم کردند مثل قطر، بحرین، عربستان وامارات یا آنهایی که به حساب نمی آیند و در نقشه دیده نمی شوند دُم در آوردند مثل جیبوتی و اگر رهبر فرزانه انقلاب نبودند صنعت دفاعی ما را نیز تضعیف می کردند.

چیزی که التماس می کردند نمی دادیم و حتی اجازه نمی دادیم ببینند فروختیم، مراکز تحقیقاتی تعطیل شد، بعد می گویند تورم مهار شد، ما اصلا خرید و فروش نداریم، عرضه و تقاضایی نداریم، تبادل تجاری نداریم که بخواهد مهار شود، یا گفتند سایه شوم جنگ را از سر کشور برداشتیم، ما آن قدر قدرت دفاعی و بازدارندگی داریم که آنها حتی فکر حمله را به سرشان راه نمی دهند و درنهایت بعد از مذاکره پولهایمان را دزدیدند.

البته ما قدرت چانه زنی خود را در عرصه بین المللی محک زدیم و دیدیم چقدر حساب کردند، البته مهم این است که در داخل انسجام ملی حفظ شود و آنها به دنبال ۲ قطبی سازی در کشور بودند و تقابل نظام با دولت که موفق نشدند و ملت هوشیارتر و بصیرتر از هر بار عمل کرد.

البته اکنون آنها به دنبال عنوان برجامیان و نابرجامیان هستند که باید بگوییم برجامیان چه غنائمی داشت که با هم جنگ داشته باشیم یا دلهره که اکنون با نابرجامیان باشد.

البته پس از اثبات قدرت چانه زنی در عرصه بین المللی به ذهن کودکان مجامع بین الملل فهماندیم که ما اهل جنگ نیستیم و اهل منطق و مذاکره ایم و اهل بمب هسته ای نیستیم و در عین داشتن قدرت دفاعی قدرت مذاکره نیز داریم.

البته در این خصوص مثل رهبرکره شمالی باید حرف می زدیم که تنها یک بمب هسته ای داشت و آمریکا و کره جنوبی هیچ غلطی نتوانستند بکنند و یا ترکیه که به پشتوانه ناتو یک جنگنده روسی را هدف اصابت قرار داد و قدرت پوتین را هم دیدیم که پس از یک سال که پدر ترکیه درآورد و آنها را تحریم کرد و در نهایت نیز ترکیه را به عذرخواهی واداشت.

باید به این شیوه عمل می کردیم تا عرصه را نبازیم اکنون پس از چهار سال کمی دیر است که رئیس جمهور می گوید اگر شما بدعهدی کردید ما فعالیت خود را از سر می گیریم باید از ابتدا بیان می کرد که اگر بدعهدی کردید با موشک قاره پیما و غنی سازی ۹۳ درصد باید با ما مذاکره کنید.

در یکی از کشورها در حین یک از آزمایش هسته ای ۶۰ نفر پودر شدند ولی در نیروگاه نطنز همین آزمایش با موفقیت انجام شد و این قدرت را داریم چندین بار دیگر این آزمایش را انجام دهیم.

باید بدانیم آمریکا پروژه مهار قدرت نرم را از دو مسیر ایدئولوژی زدایی از رفتار ایران (از منظر محتوای انقلاب اسلامی) و کنترل رفتار امنیتی تهران در بعد استراتژیک آن در پیش گرفته است.

دنبال نرمالیزه کردن رفتار ایران و به دنبال آن تضعیف قدرت حزب الله و نیروی مقاومت در منطقه است و در قبال مسئله هسته ای دیدیم که نه تنها تعهداتشان را انجام ندادند بلکه دبه درآوردند و رفتار خصمانه خود را در قبال ایران همچون ۳۷ سال گذشته بلکه با قوت و سازمان دهی بیشتر و دقیق تر پیش گرفتند و در کنار آن دنبال مشروعیت بخشی به رژیم جعلی صهیونیستی بوده و به دنبال بهانه های دیگری چون نقض حقوق بشر، برنامه موشکی سپاه و غیره است.

تنها راه مقابله براساس فرمایش رهبر فرزانه و حکیم انقلاب جهاد کبیر است.

جهاد کبیر یعنی تقویت باورهای دینی و دانش و بینش عمیق دینی، جهاد کبیر یعنی قدرت دفاع از انقلابی بودمان، جهاد کبیر یعنی قدرت دفاع و پاسداری از پاسداریمان و بدانیم این مذاکرات یک تجربه برای ما بود که دوباره تکرار نکنیم و تنها راه حل گشایش اقتصادی اجرای سیاست های اقتصاد مقاومتی، خودباوری، اعتماد به نیروهای داخلی و جوان و ظرفیت های کشور است.

همچنین اصلاح الگوی مصرف و تقوای مالی و استفاده از ظرفیت کشورهای همسایه و این که بدانیم به قول نشریه وال استریت ایران در ردیف چند کشور اول ثروتمند جهان قرار دارد.

انتهای پیام/