استاد شهید مرتضی مطهری نیز در بیانی زیبا گفته است: قبول ولایت علی علیه السلام لازم است اما کافی نیست بلکه باید دشمنان علی علیه السلام را نیز رد کند.

نمونه ای از رفض و ربط:

در تفسیر منسوب به امام حسن عسکری (علیه السلام) چنین آمده است: «به امام صادق (علیه السلام) گفتند: عمّار الدهنی امروز نزد ابن ابی لیلا قاضی کوفه خواست که شهادت بدهد. قاضی به او گفت: برخیز ای عمّار! شهادت تو قبول نمی شود، زیرا تو رافضی هستی. عمّار برخاست در حالی که بدنش می لرزید و گریه می کرد. ابن ابی لیلا به او گفت: تو اهل علم و حدیث هستی، اگر از کلمه رافضی بدت می آید، از رافضه بیزاری بجوی.

عمّار به او گفت: ای مرد! به خدا سوگند! گریه من به سبب آنچه که تو فکر کردی نیست، من به خاطر تو و خودم می گریم، بر خودم می گریم؛ زیرا تو به من نسبت شریفی دادی که اهل آن نیستم، گمان کردی که من رافضی ام، وای بر تو! زیرا امام صادق به من گفت: اولین کسانی که به نام رافضه نامیده شدند ساحرانی بودند که وقتی معجزه عصای موسی را دیدند، به او ایمان آوردند و پیرو او شدند و دستور فرعون را ردّ و رفض کردند و تسلیم شکنجه او شدند و فرعون آنان را رافضه نامید، زیرا دین او را ردّ کردند.
رافضی کسی است که هر آنچه را که خدا از آن کراهت دارد ردّ کند و هر آنچه را که خدا امر کرده انجام دهد، و امّا در زمان ما چنین شخصی یافت می شود؟ به حال خودم گریه کردم از خوف اینکه خدا بر قلبم آگاه شود در حالی که این اسم شریف بر من گذاشته شده، آنگاه مرا سرزنش کند و بگوید: «ای عمّار! آیا همانطور که به تو گفته شده امور باطل را ردّ کردی و طاعات را انجام دادی؟» و این مانع رسیدن من به درجات والا و موجب عقاب خداوند خواهد بود، مگر اینکه مولایم مرا با شفاعت خود نجات دهد.

امّا بر تو می گریم از بزرگی دروغی که در نامیدن من به رافضه مرتکب شدی؛ بر تو می ترسم از عذاب خدای تعالی که برترین اسامی را پست ساختی، چگونه جسم تو عذاب خدا را به خاطر این کلمه ای که گفتی تحمل خواهد کرد؟»

آنگاه امام صادق (ع) فرمود: اگر گناهان عمّار به اندازه آسمانها و زمین بود، با این سخنان از بین رفته است. خداوند با این کلمات آنقدر بر حسنات او می افزاید که حسنه هر کلمه او هزاران بار بزرگتر از همه دنیا باشد.

نتیجه:

همان طور که دیدیم، رافضه اصطلاحی سیاسی است که طاغوتیان بنی امیه و بنی عباس بر ضدّ مخالفانشان، خصوصاً پیروان اهل بیت (ع) استفاده می کردند. این لقب با گذشت زمان تغییر کرد و تنها شامل اهل بیت (ع) گردید، امّا واقعیت این است که با نگاهی به اخبار وارده از اهل بیت بسیاری از ابهامات پیرامون این مفهوم روشن می شود.

وظیفه ما و دیگران نسبت به خود و دیگران ربط دادنِ به خدا و خوبان و خوبی ها و رفض دادنِ از دشمنان خدا و بدان و بدی ها است. و با همین ملاک می توان خودی و غیر خودی را از هم تشخیص داد.

انتهای پیام/ ندای اصفهان/ الف